Eerste werkweek is voorbij!
Door: Mark
Blijf op de hoogte en volg Mark
11 Oktober 2015 | Verenigd Koninkrijk, Middlesbrough
Dag lieve mensen,
Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de leuke berichtjes die ik via twitter, facebook, deze site, whatsapp of andere communicatie middelen binnen krijg over mijn verslagen en mijn verblijf hier. Doet me goed!
Inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste verslag heb geschreven. Er is de afgelopen tijd zoveel gebeurd dat ik zelf ook weer alle gebeurtenissen op moet rakelen...
Ik zal maar bij het begin beginnen, anders is het voor jullie een beetje lastig te volgen...
De dagen na mijn vorige verslag heb ik vooral besteed aan programmeren, voetbalwedstrijden kijken en series kijken. Omdat mijn werk/studententijd hier officieel pas of 5 Oktober begon, kon ik voor die tijd helaas nog geen gebruik maken van de faciliteiten van de Uni. Beetje onhandig, maar gelukkig gingen de dagen erg snel!
Maandag 5 oktober was het dan eindelijk zo ver, ik mocht beginnen aan mijn PhD project. Om 9 u 's ochtends moest ik me melden bij het Phoenix Building alwaar we ons officieel in moesten schrijven. (We zijn ik en mijn 5 mede PhD studenten van de school of Business, Law en Social Sciences). Van deze 5 mede PhD studenten heeft er 1 andere ook een scholarship, de andere 4 zijn part-time PhD studenten en moeten zowel het collegegeld (Ongeveer 5000 pond) als hun onderhoud zelf betalen. Verder hebben zij geen eigen bureau in de personeelsruimte, iets wat ik gelukkig wel heb!
De opening met officieel inschrijven, het maken van een mugshot en over koetjes en kalfjes praten liep door het niet meewerken van de computers ruim een uur uit. Beetje vervelend maar ach, het was toch werktijd...;) Om 11 uur installeerde ik me achter mijn bureau en kon ik officieel beginnen. En ja, waar begin je dan mee.. Er zijn 1001 dingen te doen die allemaal prioriteit hebben en zeer nuttig zijn, dus ik besloot maar een foto te maken van mijn naambordje en dit vol trots via snapchat mijn vriendenkring in te sturen...
Daarna kennis gemaakt met de meeste van mijn mede PhD genoten en even later kwamen mijn begeleiders Iain en Matt ook langs. (Het vermelden waard: hun kantoren zijn respectievelijk 15 en 3 meter van mijn bureau verwijderd, tough walk...) Even gezellig en serieus mee gekletst en daarna kon ik officieel los. Ik heb deze dag eigenlijk maar 2 dingen gedaan: tutorials op youtube bekeken van het programma waarin ik moet programmeren & het zoeken naar nuttige artikelen voor mijn review (moeilijke naam voor een wetenschappelijk artikel dat bestaat uit het samenvatten van de resultaten van andere wetenschappelijke artikelen). Om half 5 vond ik het prima en ging ik met een tevreden gevoel naar huis. Ik was behoorlijk kapot van alle indrukken en ging na een filmpje te hebben gekeken maar snel slapen!
De rest van de werkweek verliep in hetzelfde patroon. Half 7 wekker (vroeeggg...), uiterlijk 8 uur beginnen, beetje kletsen met collega's, veel hard werken (tutorials bekijken, artikelen lezen en programmeren) en overleg met mijn begeleiders.
Vrijdagmiddag om 16.00 uur zat deze eerste werkweek van 45 uur er op (er is me verteld dat ik straks nog veel meer tijd aan mijn project ga besteden) en kon ik eindelijk even m'n rust pakken.. Mentale rust welteverstaan. Ik was dinsdag en woensdag naar de sportschool geweest en ik las dat er vrijdag een zaal gereserveerd was voor mensen die wilden zaalvoetballen. Met m'n stramme spieren, opgelopen door de krachttraining, mezelf naar de goede zaal kunnen slepen en daar heerlijk 2 uur gezaalvoetbald. Om dit even kort samen te vatten. We waren met 7 man, niveau tussen de spelers was erg groot, zo zaten er 2 Emiel Schelvis types bij (https://www.youtube.com/watch?v=A8YgEfIinw8) en ook een paar redelijke voetballers. Natuurlijk won ik de meeste wedstrijden en scoorde ik de meeste goals (ik moet m'n bijnaam der Bomber natuurlijk ook in Engeland eer aan doen), maar het belangrijkste was dat we met z'n allen (niemand kende elkaar) een hoop plezier hadden. Na het voetbal total loss op bed gegaan (conditie is wel eens beter geweest) om een goede nachtrust te pakken...
De volgende dag om 10.30 u vertrok namelijk de trein die mij naar Newcastle zou brengen. Voor degenen die niet weten wat er zaterdag in Newcastle te doen was.... Nee, ik kwam er niet voor het voetbal. Het was een interland weekend en Engeland had die avond daarvoor op Wembley het Estland van Ragnar Klaven (wie kent hem niet) verslagen met 2-0 door doelpunten van Walcott en Sterling..
De trein zat vanaf Boro (beginpunt) al stampvol, en met elke stop die we dichterbij Newcastle kwamen, kwamen er nog hordes mensen die trein binnen.. Ik ga zo door waarom ik naar Newcastle ging, maar eerst even iets over de treinreis..
De afstand tussen Middlesbrough - Newcastle is ongeveer even groot als de afstand tussen Leeuwarden en Groningen. Verder zijn Boro en Ncastle de twee grootste steden in Noord Oost-Engeland, zoals Leeuwarden en Groningen dat in Noord-Nederland zijn.
Ik heb in mijn studententijd vaak geklaagd over de gebrekkige verbinding Sneek - Groningen en dat ik zo vaak met die ellendige stoptrein moest. Op het traject Newcastle - Boro is een stoptrein die echt bij elk huis stopt... Ik zal nooit meer klagen als ik in Nederland ooit nog in een stoptrein moet zitten! Volgens mij hadden meer mensen een hekel aan deze trein, gezien het feit dat ze om half 11 's ochtends al aan de alcohol zaten. Afijn, ik was blij toen ik na 1,5 uur eindelijk in Newcastle gearriveerd was!
Op het station van Newcastle was het een enorme drukte, maar wel erg gezellig! Het WK rugby vindt namelijk plaats in Engeland en ik had besloten om naar een WK rugby wedstrijd te gaan. Super leuk, super tof, super cool, althans dat hoopte ik. Ik had er hele hoge verwachtingen van! Op het station veel mannen met een kilt, veel doedelzak muziek en veel whisky. Juist ja, Schotland speelde in Newcastle. Tegen Samoa. 's Middags om half 3. Ik arriveerde om 12 u in Newcastle en het was er super druk en gezellig.
Ik heb me meteen naar het stadion begeven en heb eerst wat in de fanzone rondgehangen. Was erg leuk daar, er was vermaak voor jong (kermis, dansen) en oud (alcohol en muziek). Een uur voor de aftrap betrad ik het stadion. Ik had het goedkoopste kaartje (50 pond, alsnog een behoorlijk bedrag) en gelukkig had ik een perfect plekje. Op de eerste rij van de tweede ring, naast een Schot die veel verstand had van rugby (en die bij deze gebombardeerd werd tot de man die mij mocht vertellen wat er tijdens de wedstrijd nou eigenlijk gebeurde). Deze man was samen met zijn zoontje (zijn eerste rugby wedstrijd) naar deze wedstrijd gekomen, zodat zijn zoontje ook kon meemaken wat het in een stadion was.
Mensen, ik heb van de eerste tot de laatste minuut genoten. In St. James' Park (stadion van Newcastle United, nu was het een tijdelijk rugby stadion) passen 52.000 mensen. Er waren 51.982 kaartjes verkocht. Er waren ongeveer 100 Samoanen (of whatever, mensen uit Samoa bedoel ik) en een paar 1000 rugby liefhebbers met hun roots in Engeland, Zuid Afrika, Nieuw Zeeland, Fiji. Daarnaast was er iemand zonder verstand van rugby (ik) en ongeveer 46.000 Schotten. Deze 46.000 Schotten zongen het volkslied uit volle borst (of schreeuwen) en bezorgde me echt kippenvel. Ik heb er een filmpje van gemaakt (komt op m'n facebook) en ik hoop dat jullie er ook van kunnen genieten. Na de volksliederen deed Samoa z'n haka (ook erg indrukwekkend, en ook tof om dat een keer live te zien). Hierna konden we eindelijk beginnen.
Voor het verslag van de rugby wedstrijd verwijs ik jullie graag door naar de site (http://www.bbc.co.uk/sport/0/rugby-union/34473830).
Nu mijn versie:
De verdediging van de beide landen bakte er vrij weinig van, en dat was extra leuk voor de neutrale toeschouwer. Zo werden er tussen minuut 12 en minuut 14 maar liefst 3 trys gescoord en was de ruststand 26-26. Een helft, waarin Schotland bijna de hele tijd achter stond, maar vlak voor rust gelijk kon maken. Ook in de tweede helft keek Schotland lang tegen een achterstand aan, maar uiteindelijk konden ze de stand ombuigen en na een spannende 2e helft won Schotland uiteindelijk met 33-36. Na de wedstrijd Nieuw Zeeland - Namibie was dit de wedstrijd met de meeste punten tijdens dit WK. Ik heb dus behoorlijk mazzel gehad met de score, maar ook de sfeer rondom het stadion en in het stadion was fantastisch! Ik kan iedereen aanraden om eens naar een WK of six nations wedstrijd te gaan. De sfeer is totaal anders dan bij voetbal (zo zitten de supporters gewoon door elkaar en kennen ze geen combiregeling) en ook de spelers op het veld zijn in mijn ogen veel sportiever (tegenstanders geen kaarten aannaaien, discussies worden op een normale toon met de scheidsrechter gevoerd).
Vanwege de spanning tijdens de wedstrijd (Bij een overwinning plaatste Schotland zich voor de kwartfinale, bij een verlies/gelijkspel waren ze afhankelijk van het resultaat van Japan) was het zingen tijdens de wedstrijd niet top, maar toch heb ik genoten.
Zoals ik in een van mijn vorige verslagen heb gemeld, zou ik zaken die mij opvielen vermelden. Ik heb er weer 2, en deze keer is het positief voor de Engelsen:
- De vriendelijkheid van de mensen. Engelsen zien er uit als grauw, asociaal, een beetje tokkie-achtig. Echter, bijna iedereen hier (bekenden en onbekenden) is in voor een praatje, ze vragen altijd hoe het met je gaat en ze bieden altijd hun excuses aan als je tegen ze op botst. (Dat is bij die ouwe vrouwen heel leuk, 'oh sorry my love').
- De chilheid in de supermarkt. In Engeland was het altijd heel gebruikelijk dat alles voor je in tasjes gedaan werd bij het afrekenen (net zoals in de VS). Per 5 oktober mogen deze tasjes niet meer gratis verstrekt worden (ik gok i.v.m. milieu eisen). Toch vragen ze nog altijd of ze je moeten helpen met inpakken en helpen ze niet eerder de volgende klant dan dat al jouw boodschappen van de band zijn. Op het begin ergerde ik me hier enorm aan, maar nu vind ik het heel chil. Ik kan rustig alles inpakken en m'n boodschappen komen niet met degene na mij in de war. Super chil!
Nou mensen, dit was het weer voor vandaag.
Tot de volgende keer!
Mark
Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de leuke berichtjes die ik via twitter, facebook, deze site, whatsapp of andere communicatie middelen binnen krijg over mijn verslagen en mijn verblijf hier. Doet me goed!
Inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste verslag heb geschreven. Er is de afgelopen tijd zoveel gebeurd dat ik zelf ook weer alle gebeurtenissen op moet rakelen...
Ik zal maar bij het begin beginnen, anders is het voor jullie een beetje lastig te volgen...
De dagen na mijn vorige verslag heb ik vooral besteed aan programmeren, voetbalwedstrijden kijken en series kijken. Omdat mijn werk/studententijd hier officieel pas of 5 Oktober begon, kon ik voor die tijd helaas nog geen gebruik maken van de faciliteiten van de Uni. Beetje onhandig, maar gelukkig gingen de dagen erg snel!
Maandag 5 oktober was het dan eindelijk zo ver, ik mocht beginnen aan mijn PhD project. Om 9 u 's ochtends moest ik me melden bij het Phoenix Building alwaar we ons officieel in moesten schrijven. (We zijn ik en mijn 5 mede PhD studenten van de school of Business, Law en Social Sciences). Van deze 5 mede PhD studenten heeft er 1 andere ook een scholarship, de andere 4 zijn part-time PhD studenten en moeten zowel het collegegeld (Ongeveer 5000 pond) als hun onderhoud zelf betalen. Verder hebben zij geen eigen bureau in de personeelsruimte, iets wat ik gelukkig wel heb!
De opening met officieel inschrijven, het maken van een mugshot en over koetjes en kalfjes praten liep door het niet meewerken van de computers ruim een uur uit. Beetje vervelend maar ach, het was toch werktijd...;) Om 11 uur installeerde ik me achter mijn bureau en kon ik officieel beginnen. En ja, waar begin je dan mee.. Er zijn 1001 dingen te doen die allemaal prioriteit hebben en zeer nuttig zijn, dus ik besloot maar een foto te maken van mijn naambordje en dit vol trots via snapchat mijn vriendenkring in te sturen...
Daarna kennis gemaakt met de meeste van mijn mede PhD genoten en even later kwamen mijn begeleiders Iain en Matt ook langs. (Het vermelden waard: hun kantoren zijn respectievelijk 15 en 3 meter van mijn bureau verwijderd, tough walk...) Even gezellig en serieus mee gekletst en daarna kon ik officieel los. Ik heb deze dag eigenlijk maar 2 dingen gedaan: tutorials op youtube bekeken van het programma waarin ik moet programmeren & het zoeken naar nuttige artikelen voor mijn review (moeilijke naam voor een wetenschappelijk artikel dat bestaat uit het samenvatten van de resultaten van andere wetenschappelijke artikelen). Om half 5 vond ik het prima en ging ik met een tevreden gevoel naar huis. Ik was behoorlijk kapot van alle indrukken en ging na een filmpje te hebben gekeken maar snel slapen!
De rest van de werkweek verliep in hetzelfde patroon. Half 7 wekker (vroeeggg...), uiterlijk 8 uur beginnen, beetje kletsen met collega's, veel hard werken (tutorials bekijken, artikelen lezen en programmeren) en overleg met mijn begeleiders.
Vrijdagmiddag om 16.00 uur zat deze eerste werkweek van 45 uur er op (er is me verteld dat ik straks nog veel meer tijd aan mijn project ga besteden) en kon ik eindelijk even m'n rust pakken.. Mentale rust welteverstaan. Ik was dinsdag en woensdag naar de sportschool geweest en ik las dat er vrijdag een zaal gereserveerd was voor mensen die wilden zaalvoetballen. Met m'n stramme spieren, opgelopen door de krachttraining, mezelf naar de goede zaal kunnen slepen en daar heerlijk 2 uur gezaalvoetbald. Om dit even kort samen te vatten. We waren met 7 man, niveau tussen de spelers was erg groot, zo zaten er 2 Emiel Schelvis types bij (https://www.youtube.com/watch?v=A8YgEfIinw8) en ook een paar redelijke voetballers. Natuurlijk won ik de meeste wedstrijden en scoorde ik de meeste goals (ik moet m'n bijnaam der Bomber natuurlijk ook in Engeland eer aan doen), maar het belangrijkste was dat we met z'n allen (niemand kende elkaar) een hoop plezier hadden. Na het voetbal total loss op bed gegaan (conditie is wel eens beter geweest) om een goede nachtrust te pakken...
De volgende dag om 10.30 u vertrok namelijk de trein die mij naar Newcastle zou brengen. Voor degenen die niet weten wat er zaterdag in Newcastle te doen was.... Nee, ik kwam er niet voor het voetbal. Het was een interland weekend en Engeland had die avond daarvoor op Wembley het Estland van Ragnar Klaven (wie kent hem niet) verslagen met 2-0 door doelpunten van Walcott en Sterling..
De trein zat vanaf Boro (beginpunt) al stampvol, en met elke stop die we dichterbij Newcastle kwamen, kwamen er nog hordes mensen die trein binnen.. Ik ga zo door waarom ik naar Newcastle ging, maar eerst even iets over de treinreis..
De afstand tussen Middlesbrough - Newcastle is ongeveer even groot als de afstand tussen Leeuwarden en Groningen. Verder zijn Boro en Ncastle de twee grootste steden in Noord Oost-Engeland, zoals Leeuwarden en Groningen dat in Noord-Nederland zijn.
Ik heb in mijn studententijd vaak geklaagd over de gebrekkige verbinding Sneek - Groningen en dat ik zo vaak met die ellendige stoptrein moest. Op het traject Newcastle - Boro is een stoptrein die echt bij elk huis stopt... Ik zal nooit meer klagen als ik in Nederland ooit nog in een stoptrein moet zitten! Volgens mij hadden meer mensen een hekel aan deze trein, gezien het feit dat ze om half 11 's ochtends al aan de alcohol zaten. Afijn, ik was blij toen ik na 1,5 uur eindelijk in Newcastle gearriveerd was!
Op het station van Newcastle was het een enorme drukte, maar wel erg gezellig! Het WK rugby vindt namelijk plaats in Engeland en ik had besloten om naar een WK rugby wedstrijd te gaan. Super leuk, super tof, super cool, althans dat hoopte ik. Ik had er hele hoge verwachtingen van! Op het station veel mannen met een kilt, veel doedelzak muziek en veel whisky. Juist ja, Schotland speelde in Newcastle. Tegen Samoa. 's Middags om half 3. Ik arriveerde om 12 u in Newcastle en het was er super druk en gezellig.
Ik heb me meteen naar het stadion begeven en heb eerst wat in de fanzone rondgehangen. Was erg leuk daar, er was vermaak voor jong (kermis, dansen) en oud (alcohol en muziek). Een uur voor de aftrap betrad ik het stadion. Ik had het goedkoopste kaartje (50 pond, alsnog een behoorlijk bedrag) en gelukkig had ik een perfect plekje. Op de eerste rij van de tweede ring, naast een Schot die veel verstand had van rugby (en die bij deze gebombardeerd werd tot de man die mij mocht vertellen wat er tijdens de wedstrijd nou eigenlijk gebeurde). Deze man was samen met zijn zoontje (zijn eerste rugby wedstrijd) naar deze wedstrijd gekomen, zodat zijn zoontje ook kon meemaken wat het in een stadion was.
Mensen, ik heb van de eerste tot de laatste minuut genoten. In St. James' Park (stadion van Newcastle United, nu was het een tijdelijk rugby stadion) passen 52.000 mensen. Er waren 51.982 kaartjes verkocht. Er waren ongeveer 100 Samoanen (of whatever, mensen uit Samoa bedoel ik) en een paar 1000 rugby liefhebbers met hun roots in Engeland, Zuid Afrika, Nieuw Zeeland, Fiji. Daarnaast was er iemand zonder verstand van rugby (ik) en ongeveer 46.000 Schotten. Deze 46.000 Schotten zongen het volkslied uit volle borst (of schreeuwen) en bezorgde me echt kippenvel. Ik heb er een filmpje van gemaakt (komt op m'n facebook) en ik hoop dat jullie er ook van kunnen genieten. Na de volksliederen deed Samoa z'n haka (ook erg indrukwekkend, en ook tof om dat een keer live te zien). Hierna konden we eindelijk beginnen.
Voor het verslag van de rugby wedstrijd verwijs ik jullie graag door naar de site (http://www.bbc.co.uk/sport/0/rugby-union/34473830).
Nu mijn versie:
De verdediging van de beide landen bakte er vrij weinig van, en dat was extra leuk voor de neutrale toeschouwer. Zo werden er tussen minuut 12 en minuut 14 maar liefst 3 trys gescoord en was de ruststand 26-26. Een helft, waarin Schotland bijna de hele tijd achter stond, maar vlak voor rust gelijk kon maken. Ook in de tweede helft keek Schotland lang tegen een achterstand aan, maar uiteindelijk konden ze de stand ombuigen en na een spannende 2e helft won Schotland uiteindelijk met 33-36. Na de wedstrijd Nieuw Zeeland - Namibie was dit de wedstrijd met de meeste punten tijdens dit WK. Ik heb dus behoorlijk mazzel gehad met de score, maar ook de sfeer rondom het stadion en in het stadion was fantastisch! Ik kan iedereen aanraden om eens naar een WK of six nations wedstrijd te gaan. De sfeer is totaal anders dan bij voetbal (zo zitten de supporters gewoon door elkaar en kennen ze geen combiregeling) en ook de spelers op het veld zijn in mijn ogen veel sportiever (tegenstanders geen kaarten aannaaien, discussies worden op een normale toon met de scheidsrechter gevoerd).
Vanwege de spanning tijdens de wedstrijd (Bij een overwinning plaatste Schotland zich voor de kwartfinale, bij een verlies/gelijkspel waren ze afhankelijk van het resultaat van Japan) was het zingen tijdens de wedstrijd niet top, maar toch heb ik genoten.
Zoals ik in een van mijn vorige verslagen heb gemeld, zou ik zaken die mij opvielen vermelden. Ik heb er weer 2, en deze keer is het positief voor de Engelsen:
- De vriendelijkheid van de mensen. Engelsen zien er uit als grauw, asociaal, een beetje tokkie-achtig. Echter, bijna iedereen hier (bekenden en onbekenden) is in voor een praatje, ze vragen altijd hoe het met je gaat en ze bieden altijd hun excuses aan als je tegen ze op botst. (Dat is bij die ouwe vrouwen heel leuk, 'oh sorry my love').
- De chilheid in de supermarkt. In Engeland was het altijd heel gebruikelijk dat alles voor je in tasjes gedaan werd bij het afrekenen (net zoals in de VS). Per 5 oktober mogen deze tasjes niet meer gratis verstrekt worden (ik gok i.v.m. milieu eisen). Toch vragen ze nog altijd of ze je moeten helpen met inpakken en helpen ze niet eerder de volgende klant dan dat al jouw boodschappen van de band zijn. Op het begin ergerde ik me hier enorm aan, maar nu vind ik het heel chil. Ik kan rustig alles inpakken en m'n boodschappen komen niet met degene na mij in de war. Super chil!
Nou mensen, dit was het weer voor vandaag.
Tot de volgende keer!
Mark
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
